2 febbraio 2011

Bastat gài


Oje, ind’unu social network, un'amica istimada att'iscrìttu: "Sono una donna e dico basta alle foto delle donne che dicono sono una donna e dico basta."
Ache' rider?
Amimme no, anzi m’es pàssia una cosa seria, e divattis l'appo rispostu chi finzas  eo nde soe iffadàda de custu abc chin sas figurinas, ma chi cumpredo peri chi issu est una risposta elementare provocada dae s'enormidade e dae sa prufundidade 'e s'isfàsciu culturale chi nos attòrniat. Una risposta, namus, chi nàschit dae su vattu chi non nde semus (si nde sunu!) abbizzaos e abbizzadas tropp'attàrdu chi su disastru es grave, e duncas, como comente es como, cada pratica es vona pro intervènnere. Zertu, custa de sas fotografias de eminas chi nan chi no, semper fotografias sunu, e postas in pubblicu sichin solu a cuffirmare chi semus semper in intro 'e su jocu de da soziedade 'e s'ispettàculu.
E issa, s'amica istimada, at derett’azzùntu "È vero e sono totalmente d'accordo: è l'insofferenza per questo genere di iniziative, la sensazione sgradevole che diluiscano l'indignazione e la capacità di mobilitarsi e reagire. (D'accordo, abbiamo avuto il futuro, adesso fateci essere anonimi per 15 minuti.)"
Comente podides cumprendere su social network est unu mezzu chi non cussentit de nde l'acher longa, però pesso chi s'argumentu meritet abberu unu rejonamentu prus profundu e bos naro chi m'itt’ aggradau de nde poder chistionare chin issa, ma nd’est innedda, e duncas nde arrejono innòche.
S'ispaziu miticu chi curat – Spazio Azzurro, si narat – nos ammustrat chin puntualidade medas esempios, chi como eo no isco si sunu reales ma, zertu, si sun’ imbentaos, a sa realidade assimìzzana meda: sun realistas. Su capu 'e su guvernu si es’ semper attaccau a s'indice ‘e gradimentu de sos italianos pro voccàre accàmpu cad'iscusa chi aret giustificau sas ischértas de guvernu e finzas de s'istìle 'e vida suo, e arr'azze istìle, bagassèri vezzu chi no est àtteru. Ma andhamus addìannantis: sa audience de su pubblicu suo at leggittimau s'àvula prus manna, mascaràndhela in veridade 'e regime, chi es solu varzidade chi négat s'evidénzia. Como ja es ciàru che una die 'e sole: tottus nde chistionan, finzas sos giornales chi sun semper istettios a s'ala sua. Su premier est unu cussumadore compulsivo de una sessualidade a pacamentu, offerta dae eminas chi sun pezzi a theràcchinzu suo. Eminas, finzas zovaneddhas, sun solu "badanti sexi" – comente iscriet Manuela Scroccu – de unu regime oramai vezzu predàle, chi in ciàmbu de sesso, at semper dàu posticcheddos de velina o postònes de parlamentare (aùve l’erìat-l’erìat, a sa mind’affutto): unu signale chi cada si siat de postu occuppàu dae una emina, semper theràcca est, iss'idea sua, e mescamente a signale de su dispréju mannu chi isse juchet de sas istituziones democraticas. Es' custu su vattu prus lampànte de una idea testata – comente iscrien’ in sos tubettos e in sas iscatuléddhas de sas cremas e de sos truccos  – ca isse ischìat chi su populu suo (televisivu) it prontissimu a l'osannare finzas in custos atteggiamentos. Sa orza de persuasione de sas televisiones berlusconianas (e non solu) at criau su homine novu e, vorzis, finzas sa emina nova: una emina chi dat cara a sos potentes (compiacente si narat in italiano) e asservìa, theràcca de una pantùma mercificada e offensiva de sa dignidade 'e sas eminas, in primis, ma de s’identidade 'e sa pessona gai tottu. Non ostante custu torronzu cuncretu de sa persuasione, comunque sas eminas de sa realidàde – chi no si vijonan de isculettare in mesu a palos de lap dance e a caddhos celestes,  mannos che a sos de veru, comente paret chi s’esseret arredada sa sala de cinema d’essai de su presidente [sic!] – non reséssit galu a accattàre un'espressione chi andet prus assupra de s’indignazione: lettholos biancos in sas ventanas, cassarolas e padeddhas a chimentare sa piazzas in zittàde,  iniziativas comente a "sono una donna e dico basta" de  repubblica.it (chi si non ses de umore vonu non b’achene mancu ridere, cussas fotografias!), a cuglire virmas in cada punta 'e locu, eccetera.  Insomma, est una protesta finzas bella, leggittima, ma s’atta arrimàre in cue si non resessit a diventare una voche chi pozzat realmente influire. Depimus torrare a facher unu caminu longu, homines e eminas, pitzinnos e pitzinnas, custa es sa veridade nuda e cruda, e no es gai semplice. Chi Sisifo nos azzudet! Chi Zobbe nos sichet a dare sa passenzia 'e sos pianetas chi giran in s'universu! Intantu eo dia chèrrer chi si cuìttet a torrare a votare, e imprésse puru, e ispèro chi sos rappresentates de sa politica italiana nos pònzen' in sas condiziones de poder esercitare su dirittu e su dovere nostru chin dignidade e cussènzia... Ma innòche torro a ponner su sale in sa erìda, ja l'isco.

Chissà cosa c'è scritto in questa locandina. Mi piace molto.

3 commenti:

danmatt65 ha detto...

Posso apprezzare, ma non ho, ovviamente, capito tutto!
Anzi.
:-DDD

Rita N. ha detto...

gratias Bianca de custa bella riflessione in sa limba nostra. Puru si deo non la charro appo cumpresu tottu e soe de accordu in su chi naras. In d'ogna modu depimos reagire a custa chi paret una gherra de cultura chi ponet tottus a disagiu eminas e omines.
A nos biere sanos, amica mea istimada

mirumir ha detto...

Ci ho il sapevatelo di conoscenza, amica istimada :-)

"Stai in guardia,
in questi giorni
anche i muri hanno orecchie.
Le chiacchiere e i pettegolezzi
vanno di pari passo
con il tradimento.

Tieni a bada la lingua!"

È un verso di Samujl Maršak (grande traduttore di classici e autore di rime e filastrocche infantili).

(non ho capito tutto ma mi sto applicando :-) ti abbraccio)